در دهم دسامبر ۱۹۴۸ میلادی (19 آذر ماه 1327 ه.ش) اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر با اندیشه آزادی، عدالت و برابری برای تمام انسانها، در مجمع عمومی سازمان ملل‌متحد در پاریس تصویب و این روز به عنوان روز جهانی حقوق بشر نامگذاری شد. این اعلامیه در یک اقدام تشریفاتی توسط همسر رئیس‌جمهور وقتِ آمریکا (النور روزولت) در سانفرانسیسکو رونمایی شد. اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر یکی از مهمترین اسناد بشریت است؛ که شامل یک مقدمه و سی ماده است که به تشریح دیدگاه سازمان ملل متحد در مورد حقوق بشر می‌پردازد. این اعلامیه ـ علی رغم وجود برخی ایراد و نواقص جزئی در آن ـ در صورت نهادینه شدن و وجود ضمانت اجرایی، می‌تواند نقش مهم و مؤثری در گسترش عدالت و صلح و امنیت جهانی داشته باشد؛ که در اینجا به ذکر چند ماده‌ای از آن بسنده خواهیم کرد:
ماده 1 ـ تمام افراد بشر آزاد زاده می‌شوند و از لحاظ حیثیت، کرامت و حقوق با هم برابرند.
ماده ۲ـ هرکس بدون هیچگونه تمایزی ازحیث نژاد، رنگ، جنسیت، زبان، مذهب، باور سیاسی یا هر باور دیگری، خاستگاه ملی یا اجتماعی، دارایی و ولادت یا هر موقعیت دیگری، از حقوق و آزادی‌هایی که در این اعلامیه برشمرده شده برخوردار است.
ماده ۷ـ همه حق دارند تا در برابر هرگونه تبعیضی که ناقض این اعلامیه باشد و نیز در برابر هرگونه تحریکی که به هدف چنین تبعیضی صورت گیرد، از پشتیبانی یکسان قانون برخوردار شوند.
ماده ۲۵ـ بند اول ـ هرکس حق دارد از سطح معیشتی کافی برای سلامتی و رفاه خود و خانواده‌اش از قبیل خوراک، پوشاک، مسکن و مراقبت‌های پزشکی و خدمات اجتماعی ضروری بهره‌مند گردد.
بند دوم: مادران و کودکان حق دارند از مراقبت‌ها و کمک‌های ویژه برخوردار شوند.
ماده ۳۰ـ هیچ‌یک از مفاد این اعلامیه نباید به گونه‌ای تفسیر شود که برای دولت، گروه یا شخصی، حقی قائل شود که به‌موجب آن بتواند به اقدامی در جهت پایمال کردن هریک از حقوق و آزادی‌های مورد اشاره در این اعلامیه اقدام کند.
شعار روز جهانی حقوق بشر در سال ۲۰۲۳ میلادی نیز «آزادی، برابری و عدالت برای همه» انتخاب شده است.
روز جهانی حقوق بشر امسال در حالی گرامی داشته می‌شود که حملات همه‌جانبه و ددمنشانه‌ی رژیم اشغالگر صهیونیستی با همکاری تمام قد و حمایت‌های همه جانبه نظامی، اقتصادی، سیاسی و رسانه‌ای آمریکا و متحدان غربی‌اش و همراهی یا سکوت اکثریت قریب به اتفاق کشورهای جهان ازجمله کشورهای اسلامی (عرب و غیر عرب) به غزه؛ و همزمان با آن حمله و کشتار در کرانه‌ی باختری، وارد شصت و چهارمین روز خود شده است. جنگ و قتل عامی که نه بین دو کشور، بلکه بین بزرگترین قدرتهای نظامی و اقتصادی جهان علیه ملت مظلوم و فاقد کمترین امکانات نظامی و دفاعی. جنگی یک طرفه به قصد ژنوساید مردم غزه. دو ماه و چهار روز از نسل‌کشی مردم غزه توسط رژیم اشغالگری می‌گذرد که بارها مقامات بلندپایه‌اش به صراحت اعلان کرده‌اند که: قائل به انسان بودنِ این مردمِ مظلوم و حق حیات برای آنها نیستند.
در این مدت کشورهای مدعیِ دموکراسی و حقوق بشر که سنگِ مراعات و گسترشِ این دو ارزشِ انسانی را نیز به سینه می‌زنند، همراه رژیم غاصب صهیونیستی تا لحظه نگارش این یادداشت 17800غیر نظامی که نزدیک 70 درصد آنها زنان و کودکان می‌باشند ( بدون احتساب حدود هفت هزار نفر مفقودی که اکثر آنها زیر آوار مانده‌اند) را به خاک و خون کشیده ؛ و 48780 نفر را زخمی کرده‌اند. این قصابانِ خون آشام همزمان در کرانه‌ی باختری نیز 275 فلسطینی و از آغاز سال جاریِ میلادی تاکنون 483 فلسطینی را با همکاری و همراهی شهرک‌نشینانِ استعماری به شهادت رسانیده و چندین هزار نفر را زخمی و زندانی کرده‌اند. حدود 52 هزار تن بمب بر سر این مردمِ بی دفاع ریخته‌اند؛ انسانهای بیگناهی که تنها جرمشان مقاومت در برابر اشغالِ سرزمینشان و اراده‌ی زندگی آزاد و کریمانه در آن است. انسانهای آزاده‌ای که مرگِ با عزت را بر زندگیِ با ذلت ترجیح داده؛ و نزدیک به 17 سال است در بزرگترین زندانِ غیر مسقفِ جهان (غزه) محصور هستند.
در جریان این تجاوز غیرانسانی تمام زیرساخت‌های غزه، منازل مسکونی، بیمارستانها، مراکز بهداشتی، آتش‌نشانها، خبرنگاران، نیروهای امدادگر، آمبولانس‌ها، مدارس، دانشگاهها، مساجد و کلیساها و... نیز از زمین، هوا و دریا با سلاح‌ها و بمب‌های ممنوعه مورد حمله قرار گرفته‌اند. با کمک و همراهیِ «مصر» ورود آب، برق، سوخت، مواد غذایی، کمک‌های دارویی و بشردوستانه را به غزه ممنوع کرده‌اند؛ هر چند در ایام آتش بس چند روزه و پس از آن، مقادیری بسیار اندک و ناچیز، صرفا جهت مانور خبری وارد غزه شده است. در حالی که صدای شیون و زاری هزاران کودک و طفلِ معصوم و مادران و پدرانِ جگرسوخته و داغدیده در جهان پیچیده است و مردم جهان به صورت زنده از شبکه‌ی الجزیره شاهد محنت و مرارت آنها هستند؛ و حدود دو میلیون و چندصد هزار نفر با فجیعترین شیوه‌ها در برابرِ دیدگانِ جهانیانِ متمدنِ قرنِ 21 آواره و به صورت جمعی زجرکش می‌شوند، همنوایی و دست یاری از سوی کسی برای نجات آنها دراز نمی شود. در حالی که تمامی خبرنگاران و سازمانهای مستقل حقوق بشری و خود یونیسف تجاوز رژیم صهیونیستی به غزه و قتل عام مردم آن را نسل کشی و جنایت جنگی می‌نامند؛ جوزف بوریل در کنفرانس مطبوعاتی در قطر در پاسخ به سوال یکی از خبرنگاران، بدون درنگ بیان کرد که « آنچه حماس در هفتم اکتبر به نسبت اسرائیل انجام داد جنایت جنگی بود»؛ اما در پاسخ همین سوال نسبت به رژیم صهیونیستی، که‌ایا کشتار غیر نظامیان توسط آن جرم و جنایت جنگی است، اعلان کرد: « این تشخیص بر عهده‌ی حقوقدانان است و من قاضی نیستم»! آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه آمریکا نیز هفته گذشته به صراحت اعلان کرد که «هیچگونه دلیلی نداریم که اسرائیل در غزه غیر نظامیان وخبرنگاران را به صورت عمد می‌کشد؛ در حالی که مطمئن هستیم حماس غیر نظامیان[اسرائیلی] را می‌کشد. » این همه در حالی است که روزنامه‌ی هاآرتص رژیم صهیونیستی بیان کرد: در روز هفتم اکتبر هلیکوپترهای این رژیم به اشتباه شرکت‌کنندگان در جشنواره‌ی موسیقی در شهرک صهیونیستی ریعیم در نزدیکی غزه را بمباران کرده و 364 غیر نظامی را قتل‌عام کرده‌اند.
راستی اگر به جای غزه کشوری غربی یا کشوری متحدِ غرب مورد تجاوز و اشغالگری واقع می‌شد، همین موضعگیری را اتخاذ می‌کردند؟ به عنوان نمونه موضع گیری این کشورها و سازمانها را درباره‌ی جنگ کنونی روسیه و اکراین در نظر بگیرید. گویا در فرهنگ این کشورها کودکان و زنان و غیر نظامیان فلسطینی بنا به گفته‌ی مقامات ارشد رژیم صهیونیستی انسان نیستند، بلکه حشراتی دوپا یا حیواناتی انسان‌نما هستند که باید نابود شوند.
یک روز مانده به روز جهانی حقوق بشر قطعنامه‌ی شورای امنیت سازمان ملل متحد مبنی بر لزوم آتش‌بس فوری در غزه، توسط آمریکا با وقاحت و بی شرمی تمام وتو شد؛ با این بهانه که در صورت آتش‌بس دائم، امکان تکرار حملاتی مشابه هفتم اکتبر به رژیم صهیونیستی وجود دارد. مگر این تضمین از سوی رژیم صهیونیستی وجود داشته و دارد؟ مگر تاکنون بارها و بارها نسبت به فلسطینی‌ها مرتکب جرم و نسل کشی و تجاوز نشده است؟ چه تضمینی وجود دارد که‌این رژیم اشغالگر و سفاک باز هم دست به نسل‌کشی فلسطینی‌ها و حتی کشورهای همسایه نزند؟ کشوری که به هیچ قانون بین المللی و به هیچ اصل و ضابطه‌ی اخلاقی پایبند نیست؛ و با پشت گرمیِ آمریکا، کشورهای خواهان صلح و رئیس سازمان ملل را تحقیر و تهدید می‌کند. پس از اینکه آنتونیو گوتریش (رئیس سازمان ملل متحد) از ماده‌ی 99 استفاده کرده و خواهان آتش بس در غزه و حمایت از غیرنظامیان شد؛ و درباره به خطر افتادن امنیت و صلح جهانی سخن گفت؛ نماینده‌ی رژیم صهیونیستی در سازمان ملل با وقاحت تمام بیان کرد « شخصی که تروریسم را محکوم نکند، لیاقت این منصب را ندارد» و در ادامه گفت: « رئیس سازمان مللی که دولتِ دموکراتیکی را که با تروریسم می‌جنگد، حمایت نمی کند، از لحاظ اخلاقی فاسد است».
متاسفانه در روز جهانیِ حقوق بشر همچنان شاهدِ پایمال شدنِ حقوقِ بشر و قصابی شدنِ مشمئزکننده‌ی بشر در غزه و فلسطین، به دستِ مدعیانِ حقوق بشر هستیم. با کمال تاسف شاهد نقض تمام قوانین بشردوستانه و اخلاقیِ بین‌المللی و اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر در غزه هستیم. دردآور اینکه تاکنون نفسِ تجاوز رژیم صهیونیستی (نه کشتار غیر نظامیان) و دولت‌های آمریکا و متحدان غربی‌اش که مستقیما در این قتل‌عام و نسل کشی شریک هستند، از سوی سازمان ملل، سازمان همکاری‌های اسلامی، اتحادیه‌ی عرب و... و همچنین از سوی هیچ کشوری (بجز ایران) به صورت لفظی نیز محکوم نشده است.
متاسفانه علاوه بر فلسطین در بسیاری از کشورهای دیگر نیز همچون روسیه، چین، عربستان، امارات متحده‌ی عربی، بحرین، سوریه و... شاهد نقض حقوق بشر و ظلم و ناعدالتی هستیم.
در این ظلمتکده‌ی جهانی با دیدن اعتراضات صدها هزار نفری و میلیونی در آمریکا و کشورهای غربی و اسلامی از سوی مردم آزادیخواه جهان، بارقه‌ی امیدی در دلها جوانه می‌زند؛ و نوید بخش روزی است که تلاش مردم و سازمانهای مدنی و حقوقِ بشری در گوشه و کنار جهان که چون جوی و رود به جریان افتاده‌اند، به هم متصل شده؛ و چونان سیلی بنیان برافکن، بنیان ستم و ناعدالتی در جهان را برکنند. امید که روزی فرا رسد همگی جهت نهادینه شدنِ کرامت و حقوق انسانها ـ انسان بما هو انسان ـ و برپایی قسط و عدالت که هدف ارسالِ رسل نیز بوده است تلاش کرده؛ و این شعرِ شیخِ اجلّ را آویزه‌ی گوش و جان خود قرار دهیم؛ که می‌فرماید:
پاوه، حیدر غلامی ١٤٠٢/٠٩/١٩
نظرات